هو المحبوب

دلتنگی و اندوه جانکاهش تمام وجود مرا میازارد حس درخت خشک شده ای را دارم که در هجوم باد خزان

لخت وعریان وتنها باید با تازیانهای بی رحمانه مقابله کند و در این راه سر خم نکند موجودیت خود را حفظ

کند خود زخمها و جراحتها ی  عمیق خود را التیام ببخشد و باز هم در تعارض با کژیها و ناراستیها صبر و

بردباری پیشه کند هرچند که گاهی از خدای خود گله دارد که چگونه می تواند نظاره گر رنجها و الام بشری

باشد دردهائی که مثل خوره روح را می ازارد .................................

نوشته های دیگران ()